Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
Een ongewone libertijnse relatie
van een polyamoureuze Belg die klemraakte tussen twee vrouwen
De relatie met Delphine was ongewoon.
Ik ben een man die niet gelooft in het monogame huwelijk en verkies daarom een
open relatie met een geliefde, die ik geestelijk trouw ben. Ik heb een hekel aan
overspel, omdat daarmee altijd bedrog gepaard gaat. Ik vertel mijn geliefde vrijelijk
over mijn seksuele avonturen en verwacht van haar hetzelfde.
De verhouding met Delphine is vorig jaar in maart geheel vrijblijvend ontstaan, ze
was, met medeweten van mijn vrouw. Een losse scharrel. Mijn vrouw Sofie en ik
hadden een open, libertijnse relatie: Sofie had toen een Nederlandse minnaar.
En ik had twee vrouwen leren kennen, die van mijn soort relatie met Sofie afwisten en die aanvaardden dat we elkaar voornamelijk ontmoetten voor het seksuele contact.
Vorig jaar in april vroeg mijn vrouw Sofie me om te scheiden. Ik stemde toe omdat
ik gemerkt had dat onze relatie niet echt meer vlotte en we op een eindpunt
aanbeland waren.
Vijf dagen later, bij een bezoekje aan haar ouders, werd Sofie echter het slachtoffer
van een psychose, veroorzaakt door een hormonaal gebrek aan evenwicht, stress op het werk en stress van de scheiding.
Zij werd in allerijl overgebracht naar een psychiatrische instelling. Uiteraard was ik
kapot van het nieuws dat ik in de vroege avond vernam en met lood in de schoenen
ging ik werken;ik geef les in het avondonderwijs.
Ik lichtte intussen Delphine telefonisch in over deze droevige gebeurtenis. Delphine wist toen al dat we gingen scheiden. En ’s avonds, nadat ze nog een date achter de kiezen had, kwam ze me bij mij thuis troosten.
Ik was toen zodanig door dit gebaar aangedaan, dat ik haar eerlijk het volgende
bekend heb “Ik ben niet verliefd maar ik zie je graag.” Verliefdheid ken ik niet, omdat je dan de ander onnoemelijk overschat. Bij mij telt liefde die de andere persoon in al zijn of haar beperkingen aanvaardt. We hadden op dat moment elkaar al vijf keer voor seks bezocht. En bleken tijdens die momenten ook prima te kunnen praten.
De wereld van Delphine
Vanaf dat moment zijn Delphine en ik steeds dichter naar elkaar toe gegroeid. Ik
leerde haar leefwereld en ook haar negenjarige dochtertje Sara beter kennen.
Delphine aanvaardde ook mijn libertijnse ideeëngoed en stelde zelf voor om samen een parenclub te bezoeken. Dit bezoek was voor haar een openbaring en ze heeft het toen erg naar haar zin gehad.
Uiteraard was ik ondertussen erg begaan met het lot van mijn vrouw en reed ik
twee- tot driemaal in de week naar de psychiatrische instelling om haar een hart
onder de riem te steken. Ook om in alle eerlijkheid over de situatie tussen Delphine en mij te vertellen.
Delphine had een ongelukkig huwelijk gekend en ook haar laatste relatie, die vier
jaar geduurd had met een man die haar goedheid misbruikte, was afgesprongen.
Beide ex-en heb ik ontmoet. Zodat ik zelf kan zeggen dat het ‘foute’ mannen waren.
Ze was ook seksueel nogal geremd en had nog nooit een orgasme gehad. Ik echter mocht haar met geduld en toewijding van seks leren genieten - en een orgasme bezorgen.
Een evenwichtsoefening
Begin juni werd Sofie uit de psychiatrische instelling ontslagen, ze was toen bij mij
thuis. We zijn nog 9 maand bij elkaar blijven wonen. Maar zij voelde zich door de
naweeën van de psychose depressief en onzeker.
Vanaf dat moment diende ik te schipperen tussen twee vrouwen : ik moest afstand
creëren tussen Sofie en mij en intussen toenadering zoeken tot Delphine.
Deze evenwichtsoefening was zwaar. Ik zag zowel Sofie als Delphine lijden onder
deze situatie. Midden juni twijfelde Delphine zelfs aan onze relatie. Ze had contact
opgenomen met een oude kennis en het samenzijn had haar goed bevallen.
Maar toen ik haar oprecht mijn liefde betuigde, koos ze opnieuw voor mij en vanaf
dat moment liet ze ook heel vaak blijken, in woorden en daden, stapelgek op mij te
zijn. Ik bleef echter af en toe ook tegenover haar afstandelijk, omdat ik mijn vrouw
Sofie, die langzaam herstellende was, zo weinig mogelijk wilde kwetsen.
De wending
Eind juli wilden Delphine en ik een uitstapje van enkele dagen naar Amsterdam
maken. Een halfuurtje voor vertrek kreeg ze telefoon van haar ex-man, met wie ze een coouderschap regeling heeft over het dochtertje Sara. In dat nieuwe samengestelde gezin was er echter heel vaak onenigheid en slaande ruzie en ook die ochtend bleek dit het geval te zijn: de ex-man vroeg of Delphine haar dochter uit het mijnenveld kon komen halen en wij zijn uiteraard onmiddellijk naar het ruziënde koppel gereden en hebben het ontredderde kind meegenomen.
Delphine moest er toen zijn voor haar kind. Ik ben alleen naar Amsterdam afgereisd.
In Amsterdam begon mijn verdriet over het onzekere lot van mijn vrouw Sofie me
parten te spelen, bij thuiskomst creëerde ik een soort afstand tussen mij en Delphine en zei haar dat ze een open relatie met mij waarschijnlijk nooit zou volhouden. Het was alsof ik op een breuk aanstuurde.
Drie weken later hadden we dan toch ruzie, ik zei dat ik polyamoureus kon zijn.
Wat bij Delphine niet in goede aarde viel. Ik hield het been stijf, en hoewel we de
relatie niet opbliezen, reed ik die avond alleen naar huis. De dag erop verzoenden
we ons, telefonisch. Maar vanaf toen had ik steeds meer de indruk dat er tussen
Delphine en mij een kloof geslagen was.
Is there still love?
Drie weken later waren Delphine en ik stoned en we hadden passionele seks.
Toen zei ik haar :”Ik zie je graag”. Ik kreeg geen antwoord, dus zei ik nogmaals :”Ik
zie je graag.”
Toen antwoordde ze :”Ik ben graag bij jou.”, waarop ik dacht : “Gotcha, je
liefdesgevoelens voor mij zijn verdwenen als sneeuw voor de zon”.
Vanaf dat moment groeide de afstand. Ik heb zelfs nagelaten haar te helpen bij haar verhuizing naar haar oma, omdat ze de ochtend ervoor, samen met haar vriendin, kattig tegenover mij deed.
Toen ik haar die avond vroeg of ze de relatie met mij nog wilde voortzetten, zei
ze :”Ja, maar je maakt het me niet makkelijk. Je echtscheiding gaat te traag.”
Ik vond dit flauw. Tot nu toe hadden mijn vrouw en ik al het mogelijke gedaan om
zo vlot mogelijk in onderlinge overeenstemming te scheiden.
Later die week kwamen de verwijten dat we, ondanks hartstochtelijke seks en
uitstekende gesprekken, te weinig uitstapjes maakten. Terwijl ik vragende partij was maar zij zes van de zeven dagen werkte en al anderhalve maand door de verhuis opgeslokt werd. Nog een weekje later kwam het verwijt dat ze mijn ouders en vrienden nog niet leren kennen had.
Ik was in deze tijd van de echtscheiding op de vlucht voor haar, zei ze me.
De breuk
Begin oktober stelde ik Delphine nogmaals de vraag of ze een relatie met mij wilde
vervolgen.
Ze zei :”Neen, niet in een relatie, ik ben er wel nog als gewone vriendin.” Seks zou geen probleem zijn. Ik mocht zelfs blijven slapen, maar dat wilde ik niet; ik was van haar gaan houden en wilde daarom geen vrijblijvende seks.
Die avond heb ik gelaten en bedaard gereageerd. Ik was ervan overtuigd dat ik de
relatie weer zou kunnen bestendigen. Ook wenste ik eerst met mijn echtscheiding in het reine te komen en dat puin te ruimen. Ik was er ook zeker van dat ze geen betere geliefde dan mij ging vinden en dus met hangende pootjes de relatie weer zou opnemen. Ik wilde haar zelfs nog een aantal weekjes laten ‘zappeln’: dat is Duits voor spartelen.
In oktober waren de tekenen nog gunstig. Delphine zei me namelijk dat de deur nog niet dicht was, stuurde af en toe leuke mails waarin ze zei aan mij te denken als ze Prince op de radio hoorde.
We hadden een leuke avond op restaurant en café en op een zo’n avond hebben we weer getongzoend.
Toen ik echter verder wilde gaan en met haar wilde vrijen, weigerde ze. Om geen
verkeerde signalen te geven. Ik hield onmiddellijk op en dacht met mijn liefde haar
later nog te kunnen overtuigen.
De bijl valt
Een aantal weken later, medio november, was ze heel joviaal aan de telefoon maar
’s avonds was ze uitermate koel. Ze zei niks meer van mij te willen. En stelde me
voor om maar een relatie te beginnen met een collega van haar , waarover ze me
vaak vertelde dat ze niet echt aantrekkelijk te noemen was.
Ik schrok. De dagen erna was ik niet al te blijmoedig maar ik besloot te berusten in
de afwijzing. Midden december leverde ze samen met haar vader bij mij thuis haar
sofa. Ik had die van haar na de verhuis gekocht. En ook toen was ze heel
afstandelijk. Ze kon als het ware niet vlug genoeg weer weg zijn.
In een mail vroeg ik of ze boos op me was en toen viel voor mij het onvermijdelijke
vonnis: ze had een heel aangename man leren kennen met twee lieve kinderen die haar en haar dochter gelukkig maakten. De weken en maanden erna heb ik in een roes van pijn en verdriet doorgemaakt.
In een mail vroeg ik nog me te zeggen waar het voor ons precies verkeerd gegaan is.
Zij vond me te intelligent! Dat vind ik beledigend, aangezien ik nooit met diploma’s
rekening houd, want verstand en niet intelligentie is van belang. Ze wilde een
monogame kopie van de relatie van haar ouders hebben. Die zijn 35 jaar samen.
Maar ik weet van kennissen van hen dat haar vader wel buitenechtelijke relaties
heeft gekend.
Ze wilde steun, etc. maar bedankte me voor de boeiende tocht die we samen
ondernomen hadden.
Mij kwelt echter het feit dat ik niet weet hoe haar huidige minnaar eruit ziet. Ik denk
een idee te hebben via Facebook. En wanneer ze hem leren kennen heeft. Dit moet
een dag na het uitbundige telefoontje zijn. Een maand later heeft zij mij vervangen.
De pijn van de liefde
Ik ging naar de dokter met klachten van slapeloosheid en gebrek aan eetlust, zag er afgeleefd uit en vermagerde zienderogen.
In februari stelde ik nog een eenmalige ontmoeting voor. Ze weigerde. Ze wist dat
ik er heel slecht aan toe was en wilde niet dat een ontmoeting mijn toestand nog zou verergeren.
Delphine besloot, naar ze zei, uit respect en empathie voor me, alle contact te
verbreken en op de een of andere manier voelde dat voor mij bevrijdend. Alsof de
stekker uit het beademingsapparaat van een terminaal zieke getrokken werd.
Sinds begin maart leef ik alleen. Mijn vrouw is naar een flat verhuisd en sindsdien
zijn mijn demonen weer komen opzetten. Ik reed soms langs haar huis, zag de auto van haar minnaar staan.
Stalkgedrag heb ik niet, ik zoek zelf geen contact meer, heb geen drang tot
vernieling of geweld en ik rijd ook onmiddellijk huiswaarts,maar dergelijke beelden
hakken er als een manchete in. Het ergste beeld voor mij is als ik me inbeeld hoe ze haar nieuwe minnaar knuffelt of met hem passioneel vrijt. U zult dit misschien
eigenaardig vinden, want in de parenclub heb ik Delphine met andere mannen zien vrijen, maar dat was toen onderdeel van ons liefdesspel en na een bezoek aan een club ga je samen naar huis en knuffel of vrij je met elkaar.
Ik die haar aanmoedigde met andere mannen te slapen (zo stimuleerde ik haar om op een werkreisje naar Zweden met een collega te slapen die ze leuk vond, wat ze uiteindelijk niet gedaan heeft) om alle facetten van het libertinisme duidelijk te make. En ook mijn rechten en plichten af te bakenen in een dergelijke verhouding.
Ben ik dan een slechte verliezer met een megagroot ego?
Ik zie de nieuwe minnaar ook als een indringer die me belet om b.v. haar dochter
Sara Engels te leren en goede muziek te leren waardere. Sara is een heel intelligent, leergierig kind.
Ik ga slapen en word wakker met de gedachte aan Delphine,
Alles voelt buitensporig pijnlijk aan: ik sta nog aan de voet van de Mont Ventoux,
terwijl Delphine al lang de top bereikt heeft en aan een nieuw leven begonnen is.
Zelf heb ik al maanden geen enkele zin in een andere vrouw, wat eigenaardig is
voor een libertijn die het lichamelijk genot voorop stelt.
Ik dacht met mijn verstand. Ik lees ook het boekje Praktisch Verstand van Theo Kars waarin staat dat men bij een relatie waarbij de affectieve band afneemt of
verdwenen is, zelf de breuk moet bewerkstelligen, omdat op die manier een wonde
uitgesneden wordt die anders onherroepelijk zou gaan etteren. Mijn wonde blijft
echter etteren. Mijn verstand wordt door emoties de pas afgesneden.
Ik denk ook aan alle gemiste kansen, zoals samen op reis gaan of gewoon leuke
avonden met elkaar doorbrengen. “Niets is erger dan de weg te kennen in een huis dat niet meer bestaat”, zei Rudy Kousbroek.
Ik ken letterlijk elk hoekje van haar huis en veel van haar persoonlijkheid, maar
elke vorm van toegang ben ik verloren. Nog een mooie uitdrukking is: “een mens weet altijd wat hij niet heeft, maar nooit wat hij kan verliezen.” er is namelijk
niemand die meer zijn eigen ruiten in deze relatie heeft ingegooid, dan ik dat gedaan heb. Daarom ben ik een vat van schuldgevoelens.
Had ik meer mijn liefde betuigd, we waren nog samen, maar ik heb tijdens de relatie steeds een evenwichtsoefening tussen hulp en afstand tegenover mijn vrouw Sofie en toenadering tegenover Delphine moeten hanteren.
Heel vaak heb ik totaal geen levenslust meer en speel ik met de doodsgedachte. Ik
heb er al aan gedacht het boekje van Karin Spaink te kopen (“De dood als
doordrukstrip”) om na te gaan hoe men het best het tijdige voor het eeuwige kan
verwisselen. Een leven dat niet gelukkig is, hoeft namelijk niet geleefd worden. Het
is mijn angst om niemand meer van hetzelfde kaliber als mijn ex-vrouw of mijn
vriendin te zullen vinden. Want ik heb nood aan een geliefde die ook het libertijnse
ideeëngoed kan volgen.
Tegenmaatregelen
Ik heb echter veel nuttige info in het boek “Liefdesverdriet” van Roel Van Duijn
gevonden. En wil wel creatief worden zoals in het boek aangeraden wordt. Zo
schrijf ik sinds kort muziekrecensies voor een online magazine en ik heb al veel
over Delphine en mij geschreven. Ook heb ik de boeken van Silvia Fauck besteld en zou misschien eens een reisje moeten maken, want behalve mijn trip eind juli vorig jaar naar Amsterdam, heb ik Gent nog niet of nauwelijks verlaten. Door mijn werk kan ik mijn gedachten niet verzetten, dit schooljaar heb ik als leraar heel weinig lesuren en dus ben ik vaak alleen thuis.
Ik verzorg mezelf met lekker eten en sport (krachttraining), ik krijg zelfs weer
complimentjes over mijn lichaam. Ik volg, om mijn sociale contacten uit te breiden,
een kookcursus voor beginners. Ik put troost uit boeken en muziek, van Mozart tot
metal.
Ik hoop door veel na te denken en te lezen zelf een ldvd-ervaringsdeskundige te
worden. Ik praat vaak met vrienden over het onderwerp en dit alles vraagt heel wat
tijd. Ik wil echter weer het merg uit het leven zuigen maar door de bovenvermelde
angst (geen liefde meer vinden, doodsverlangen) slaag ik daar nog niet goed in.
Ik wil Roel Van Duijn danken voor zijn prachtige boek en de website, als mensen
met hetzelfde probleem bij mij komen, zal ik zeker het boek en de site aanraden.
Bert Reekamp
